Eerder haalde ik aan dat je als touwliefhebber Rope Jams of Rope Meets kunt bezoeken. Laagdrempelige bijeenkomsten waar je met je rope partner – of alleen – gelijkgestemden tegenkomt. Er wordt geknoopt, gekeken, gekeuveld, geleerd, koffiegeleut en gezelligd. En in verreweg de meeste gevallen gewoon met kleding aan. Zelfs de wintersokken en warme dekentjes komen eraan te pas. Je mag foto’s maken van jezelf en je partner, maar er mag niemand anders op staan zonder hun expliciete toestemming. Privacy, veiligheid en consent staan ook hier hoog in het vaandel. Met mijn knoopvriendin had ik een keer eerder zo’n Jam bezocht. En dat smaakte naar meer. We hadden daarom kaartjes voor een Rope Meet in een prachtige voormalige kapel en daar keken we enorm naar uit.
Wanneer ik Nieuwe Dingen ga doen bereid ik me zo grondig mogelijk voor, in een poging controle te houden over het onbekende. Dus had ik me ook al bedacht dat de kans bestaat dat mijn partner een keer uit zou vallen wegens ziekte of iets dergelijks. Wat dan? Zou ik alleen durven gaan? Wat als ik dan helemaal niemand zou kunnen knopen? Dat er geen persoon beschikbaar is of ik met niemand een klik heb om te knopen of geknoopt te worden? Dan zit ik daar eenzaam aan de kant vreselijk ongemakkelijk van een koud wordende kruidenthee te nippen…
Maar aan de andere kant: ergens alleen naar toe gaan is juist perfect om mensen te leren kennen en dat is wat ik wilde… Ik besloot dat het niets uit zou maken, elke situatie heeft zijn eigen voor- en nadelen.
Helaas voor mijn knoopvriendin werd ze inderdaad ziek en moest ze het knopen in zo’n prachtige locatie aan zich voorbij laten gaan. Nu moest ik me voorbereiden op een solo bezoek. Aangezien de locatie niet naast de deur lag boekte ik een hotel in de buurt. Ik hou ervan om in mijn eentje te reizen en in een hotel te slapen en in de aanloop van het event lukte het me daarom zelfs om enthousiast te worden over het feit dat ik alleen zou gaan.
Lang verhaal kort: de avond werd een enorm succes. De locatie was prachtig, de mensen ontzettend aardig en de kruidenthee die ik uiteindelijk aan de kant zittend dronk was onderdeel van de ‘after care’ die ik mezelf gaf omdat ik een fantastische zelf-knoop sessie achter de rug had. Nog nooit had ik zo’n intense roes ervaren na een sessie. En dat terwijl ik alleen mezelf geknoopt had, en ik had er niet eens moeilijk werk van gemaakt…
En die aardige mensen? Zonder uitzondering werd ik geinspireerd door iedereen waarmee ik gesproken heb en ze droegen stuk voor stuk bij aan mijn fijne ervaring. Eén persoon in het bijzonder liet me zien hoe leuk het kan zijn om in juist alleen door Knoopland te reizen. Zij was ook in haar eentje en haar Gewoon-doen-instelling was benijdenswaardig. Bijzonder Mens, mocht je dit lezen: jij gaf mij zonder dat je het doorhad een prachtig kado.
Het netwerken lukte ook prima. Toen iemand vroeg onder welke naam ik te vinden was op het social media platform voor kinksters antwoordde ik zonder erbij na te denken: “Spyral, die met dat roze spiraaltje.” Ik besloot meteen dat ik dat de volgende keer toch iets anders zou formuleren…
Die ‘after care’ is overigens nog een ding op zich: na een succesvolle knoopsessie moet je vaak weer een beetje bij je positieven komen, weer landen, of uitrusten, op welke manier dan ook. Toen ik klaar was met mijn sessie duurde het lang voordat ik weer een beetje normaal uit mijn woorden kon komen en mezelf weer bij elkaar geraapt had. En ik besloot aan het eind van de avond – toen ik weer alert genoeg was om veilig in de auto te stappen – die after care nog wat te verlengen: eenmaal terug in het hotel ben ik met een vreselijk tevreden glimlach in bed gaan liggen en heb in hoog tempo drie worstenbroodjes naar binnen geschrokt om daarna tussen de kruimels diep in slaap te vallen. Hemel op aarde!