Er zijn verschillende manieren om een lijf of ledematen omhoog te hijsen. Ik besloot om karabijnhaken te gebruiken, omdat je daar onder andere een fijn pulley-systeem mee kon maken en zo minder kracht hoeft te zetten. Via verschillende kanalen wordt geadviseerd om bij (semi-)suspensions vooral geen karabijnhaken van de bouwmarkt te nemen. Bergbeklimmers gebruiken ze immers ook niet. Niet veilig en de vorm is niet zo geschikt. Maar toen ik de steigerpijp op ging halen in zo’n bouwmarkt kon ik me toch niet beheersen en kocht ik twee haken. Als ik iets in mijn hoofd heb en het doel heel dichtbij komt dan maak ik niet de beste keuzes maar gewoon de snelste. Ik ben ook maar een mens…
Toch had ik nog wel iets van een juiste beredenering voor een goede reden tot aanschaf in mijn achterhoofd: ik zou ze uiteindelijk gaan gebruiken om touw vast te maken aan mijn SUP-board zodat ik deze op het water ergens aan vast kon leggen. Niet gelogen, maar voor dat doel hadden het heus niet van die zware en dure hoeven te zijn. (Had ik al gezegd dat ik ook maar een mens ben?)
Binnen een dag zat de steigerpijp op zijn plek en gaf ik hem de naam Bertus. Nu kon ik gaan oefenen in hijstechnieken en het fabriceren van zogenaamde up-lines. De loeizware kettlebells van Lief waren de pineut en hingen al snel te bengelen. Het ging goed, maar ik had meteen door waarom de karabijnhaken niet geschikt waren. Maar goed, voor nu deden ze wat ze moesten doen en met die haken een been in de lucht hijsen zou ik ook nog wel zonder blessures overleven.
De ‘bengelruimte’ die ik heb onder Bertus is niet groot. Er staat nog een klein kastje tegen de muur met daarop de waterkoker en een koffiezetapparaat. Een beetje heen en weer schommelen is daarom niet echt een optie. In principe is het niet het meest veilige suspensiepunt. Want regel nummer 1: zorg dat je genoeg ruimte om je heen hebt zodat je niet met je oog op de punt van het kastje valt als je per ongeluk je evenwicht verliest.
Maar ik wilde nu zo graag een onderdeel van mezelf van de grond hijsen dat ik daar best een doorboord oog voor over had. Ik overtrad meteen met het grootste gemak regel nummer 1: heb geduld en knoop niet buiten je kunnen.
Om mezelf alsnog het gevoel te geven dat ik een verstandige vrouw was heb ik alleen maar mijn onderbenen omhoog getakeld terwijl ik veilig op mijn rug lag. “POEH HEY!” riep ik uit. Ik was even vergeten hoeveel pijn het doet wanneer je alleen maar touw om je onderbenen hebt en daar met een deel van je gewicht aan hangt. Maar ik was tegelijkertijd zo vreselijk blij met dit nieuwe speelgoed! Nu kon ik andere dingen oefenen en knopen uitproberen door veilig op de grond te blijven en enkel wat rek op de touwen te zetten of te zorgen dat ik maar een centimeter van de grond hing en alleen maar het touw los hoefde te laten om mezelf te bevrijden. Heerlijk! Overigens riep ik helemaal niet Poeh Hey, maar als ik hardop schrijf wat ik echt riep dan mag ik later de Hemel niet in.