Jezelf knopen doe ik niet alleen maar wanneer ik geen partner heb om mee te oefenen. Meer dan eens raak ik totaal ontspannen nadat ik mezelf geknoopt heb. Toch presteerde ik het laatst om volledig gefrustreerd te raken omdat het oefenen niet goed ging. Toen besloot ik om de oefensessie af te sluiten met een knoop die ik door en door ken, om in ieder geval het gevoel te hebben dat ik heus wel een beetje kan knopen. Het maken van de knoop en het weer losknopen ervan duurde alles bij elkaar misschien vijf minuten. Maar toen ik weer los was voelde ik me alsof ik net uit de sauna kwam, heerlijk ontspannen!
Mezelf knopen kent natuurlijk zijn beperkingen. Ik geloof niet dat ik uit hoef te leggen dat ik mijn armen dan niet vast kan knopen. Dus een aanzienlijk aantal vormen en opties vallen dan af. Maar aan de andere kant kan ik mezelf wel precies zo knopen als ik op dat moment wil. Zo pijnlijk als ik wil, zo lang als ik wil, zo comfortabel als ik wil. Elk nadeel heeft zijn voordeel, blijkt hier ook maar weer.
Op dit punt was ik alleen nog maar bezig met ‘floor work’, knopen zonder dat je geheel of gedeeltelijk in de lucht hangt. Dit was niet alleen vanwege praktische redenen – niet iedereen heeft zomaar een balk of haak in het plafond waar je veilig met je hele gewicht aan kan hangen – maar zeker ook uit veiligheid. Semi- of gehele suspensie komt weer met zijn eigen scala aan gevaren. En er komt nog meer techniek bij kijken. Daar was ik nog helemaal niet aan toe. Nog lange niet, nog lange niet.
Maar het ging wel een beetje kriebelen na een poosje. Vooral omdat ik zelf heel goed wist welke nieuwe uitdagingen er dan voor een bottom zijn. Die extra scheut pijn om mee te vechten, het speciale ‘hanggevoel’ in het touw, al was het maar een been in de lucht….het zou stiekem toch wel leuk zijn als ik een suspensiepunt in huis had.
Maar wij wonen in een heel klein huisje. Wel met prachtige dakbalken, maar we huren het huisje en ik geloof niet dat de eigenaar er zo blij mee zou zijn als ik haken in de dakconstructie ga schroeven. Ik zou natuurlijk een vrijstaande constructie kunnen maken van steigerpijpen. Maar waar laat ik die in ons kleine huisje? Geen plek voor, echt niet.
Heel lang dacht ik dat het gewoon niet mogelijk was om zo’n suspensiepunt te maken.
Die dakconstructie, daar staarde ik echt vaak naar. Waar de dakbalken de muren raken steken sommige stukken muur een beetje uit en creëren zo een behoorlijk brede rand. Ineens bedacht ik me dat daar best een steigerpijp op kon rusten. In die ene hoek van de woonkamer. Maar dan moesten wel de kasten die daar stonden weg. Ruimte zien te maken in een woning die op zich al erg klein is voor hetgeen we bezitten, dat was best een uitdaging. In mijn hoofd begon ik de woonkamer opnieuw in te delen en toen ik daarmee klaar was besprak ik mijn plan met Lief. Die zag het gelukkig ook zitten want hij weet dat ik doorgaans erg goed ben in meubel-Tetris. Daarna moesten we berekenen hoe lang en dik de pijp moest zijn en zoeken naar de juiste leverancier. Ik had hier een beetje geluk mee en daarom heb ik nu voor een paar euro een suspensiepunt dat vermomd is als pull-up bar ‘zodat Lief thuis kan trainen.’ De houten gymnastiekringen die eraan hangen maken de vermomming compleet en zijn ook nog eens heel erg geschikt om mijn touwtjes doorheen te halen.
Jammer eigenlijk dat ik het suspensiepunt moet verbergen. Maar als ik aan elke onwetende bezoeker moet uitleggen waar het precies voor dient dan ben ik telkens uren verder voordat ze eindelijk afdruipen met hun kopje suiker. En dan nog zullen sommigen blijven denken dat het alleen met seks te maken heeft. Ach, misschien moet ik ze gewoon de link naar deze blog geven, ha!