Niet veel later kreeg ik de kans om weer iemand anders te knopen, ik bofte maar!
Met Bistro kwam ik in contact via een platform voor kinksters. Bistro bestond uit een koppel. Zij wilde graag leren knopen en hij wilde graag geknoopt worden. De pogingen die ze tot nu toe gedaan hadden waren met het verkeerde touw en het gebrek aan technische kennis zorgde ervoor dat het touw meer naast hem lag dan om hem heen gewikkeld. Ze wilden het graag leren op een laagdrempelige manier en in de privé sfeer, voornamelijk omdat hij vanwege zijn werk met veel verschillende mensen in heel Nederland in contact stond. Mensen die het knopen niet kennen hebben snel hun oordeel klaar, en als het ook nog een man betreft die geknoopt wordt dan is dat oordeel meestal niet heel positief. Een – door een vrouw – vastgebonden man is niet stoer genoeg ofzo. Dat je als bottom fit en sterk moet zijn en tegen een flinke pijnlijke stoot moet kunnen wordt niet (h)erkend. Maar het is wel zo. En buiten dat vind ik dat het wel eens gedaan mag zijn met het veroordelen van iemands wens om de controle af en toe uit handen te geven. We zijn mensen en geen robots.
We spraken af in een bistro (ah, vandaar de titel van dit stukje!) om te kijken of we een klik hadden en of we iets konden met de wensen die hadden. En dat bleek zo te zijn, tenminste in theorie. Ik heb hen ook precies uitgelegd hoe onervaren ik ben en wat het gevaar daarin kan zijn. Beter dat ze weten waar ze aan begonnen!
Ik vond het hele idee bijzonder interessant. Ik zou haar de basis leren en we konden samen oefenen op hem. Ook het feit dat hij met grote regelmaat de sportschool bezocht en geen grammetje vet teveel had was perfect. Want nu kon ik oefenen op een heel ander lijf. Geen vrouwelijke zachte vormen waar touw makkelijk op blijft hangen. En veel borstharnassen – touw om de romp gewikkeld – zijn ontworpen voor vrouwen. Nu kon ik ontdekken waarom ze niet altijd werken op een mannentorso. Inmiddels heb ik ook gemerkt dat ze niet altijd werken op een vrouwentorso, maar dat heeft dan voornamelijk met mijn eigen gebrek aan kennis te maken…
Een paar weken later kwamen we weer bij elkaar, dit keer om daadwerkelijk te knopen. Ik was niet zenuwachtig, voornamelijk omdat ik hen eerlijk en open heb laten weten wat ze van mij konden verwachten. En zij waren net zo openhartig geweest tijdens onze kennismaking. Wat ook hielp was dat de focus niet lag op het knopen van hem, maar op het begeleiden van haar. Hij communiceerde perfect hoe hij het touw om hem heen ervaarde en zij pikte alles heel snel op. Daarnaast bood hij aardig wat uitdaging, ook omdat hij veel groter was dan wij twee. Ik verloor mezelf in de puzzel die voor me lag. Hij was de puzzelstukjes en zij de spiegel die me voorgehouden werd. Via haar zag ik mijn eigen vooruitgang en in hem zag ik de lange (LANGE!) maar interessante weg die ik nog zou moeten bewandelen. De middag vloog voorbij en op die vleugels vloog ik ook weer naar huis, blij met alle kennis die ik opgedaan had.