Buiten mezelf had ik nu drie mensen geknoopt. Drie mensen – oké vier – met totaal verschillende lijven. En omdat verschillend zijn de norm is zou het voor mij ook de norm moeten worden om zoveel mogelijk verschillende technieken en vormen aan te leren. Dat is wel even wat anders dan een basis massagecursusje waarbij je één techniek voor alle soorten lijven gebruikt. Overigens niets ten nadele van de kunst van het masseren an sich –dat is een ambacht die zeker ook de nodige oefening en kennis vergt. Om niet te vergeten talent; en dat heb ik absoluut niet.
Maar wat touw betreft: hoe meer ik me erin verdiep, hoe meer ik over de rand van het enorme zwarte gat aan kennis tuur. En op sommige momenten is dat beangstigend en denk ik alleen maar: “Waar ben ik aan begonnen, ik leer dit nooit!”
Als je dit leest en zelf nog nooit geknoopt hebt of bent, dan kan ik me indenken dat het allemaal wat abstract klinkt. ‘Je knoopt iemand vast met touw, zoveel zit er toch niet achter?’
Om je een idee te geven wat er allemaal bij komt kijken heb ik een opsomming gemaakt. Een opsomming van de daadwerkelijke of door angst ingebeelde uitdagingen waar ik tegenaan loop:
‘Wat als ik een zenuw beschadig bij mijn model?’
‘Wat als mijn model niet communiceert en ik daardoor een zenuw beschadig?’
‘Waarom zit dit touw niet meer strak?’
‘Zit dit te strak?’
‘Te los, alles zit te los!’
‘Dit been buigt minder ver dan ik gehoopt had.’
‘Dit lijkt helemaal niet op wat ik geleerd heb.’
‘Waarom klungel ik zo met deze knoop?’
‘Waarom komt De Knoop Die Nooit Loskomt nu los?’
‘Mijn model kijkt zuur, is dat een goed of een slecht teken?’ ‘En raakt ze uit haar flow als ik het haar vraag?’
‘We hebben twee uur geknoopt, dat is vast te weinig!’
‘Stinkt mijn adem? Vast wel!’
‘Oké dit werkt niet, maar een andere optie heb ik niet.’
‘Waarom vergeet ik juist nu wat ik al honderd keer geoefend heb?’
‘Echt? Moet ik deze basisknoop duizend keer overdoen voordat het er een beetje uitziet alsof het geen moeite kost?’
‘Ik weet zeker dat mijn model het zich heel anders voorgesteld had.’
‘Laat ik me vandaag focussen op deze knoop.’ – raakt vervolgens anderhalf uur lang afgeleid door schattige puppyvideo’s.
‘Morgen kan ik eindelijk de hele dag op mezelf oefenen!’ – wordt wakker in hormonale chaos en verliest daardoor de zin om te leven, laat staan knopen. Klikt op een puppyvideo.
‘Hoezo “met deze basisknopen kun je eindeloos veel variëren”? Ik doe steeds dezelfde drie dingen!’
‘Dus over het algemeen zit het meest gevoelige punt van deze zenuwbaan op dit plekje? Maar niemand is algemeen, hoe kan ik ooit met zekerheid veilig knopen dan?!’
‘Nee, je hoeft heus niet naar het toilet op het moment dat je model zodanig vastzit dat ze geen kant uitkan.’ (Regel nummer 1: NOOIT je model alleen laten.)
‘Shit, ik moet plassen.’
‘Oké, ik wil je best pijn doen, maar niet door het uiteinde van het touw per ongeluk in je oog te zwiepen.’
‘Zo, eindelijk heb ik dit artikel kunnen lezen. Nu de tientallen andere die ik nog door moet ploegen. Waarom heeft elk artikel of blog weer iets nieuws dat ik moet onthouden? Het is zoveel!’
‘Mmmm, wat de instructeur daar doet lijkt me totaal niet veilig.’ Dat moet ik onderzoeken.
‘Oh, het kan dus wèl op die manier! Mits, maar en tenzij je rekening houdt met allerlei andere factoren. WELKE DAN?! Oh, dat verschilt per model. Okeeeej…’
‘Nu ik snap wat ik moet doen weet ik meteen niet zeker of een kleine aanpassing in die knoop voor een gevaarlijke situatie kan zorgen.’
‘Ik heb zo weinig tijd om te oefenen en het is zoveel….ik leer het nooit…’
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Had ik al gezucht? Gelukkig is de lijst met positieve punten vele malen langer. En voor iedereen weer anders.