7. Queenie

Ik vond het langzaam tijd worden om te oefenen op andere mensen naast mijn liefste vaste knooppartner. Maar het vinden van een nieuw slachtoffer bleef een uitdaging. Ik vertelde daarom een collega over mijn bezigheden omdat ik haar ken als ruimdenkend en nieuwsgierig naar wat het leven haar te bieden heeft. En ze hapte, hoera!

‘Queenie’, voor haar vriendinnen, was erg nieuwsgierig naar touw en had geen idee wat ze ervan moest denken. Ik heb haar uitgelegd hoever ik in mijn proces als knoper was en wat ze van mij kon verwachten. “Je zou kunnen zeggen dat we gitaar gaan spelen. Alleen heb jij nog nooit in je leven een gitaar aangeraakt en ik ken maar vier accoorden en een stuk of twee liedjes. We kunnen ons dus niet gitaristen noemen, maar dat betekent niet dat we geen plezier kunnen hebben.”
Ze snapte het en besloot er zo open mogelijk in mee te gaan.
We bespraken het risico van knopen en de blessures die ze eventueel had en de plekken op haar lijf waar ze geen touw wilde ervaren. Ze was nieuwsgierig naar haar eigen pijngrens. En eigenlijk is dat alle informatie die ik van haar kreeg.  Niet dat ze meer informatie wilde geven of niet dat ik er niet naar vroeg, maar hoe kun je een mening over aardbeien hebben als je ze nog nooit geproefd hebt?

We kennen elkaar goed in het dagelijks leven, wellicht was het voldoende dat ik haar redelijk goed kon inschatten. Als iets haar ech niet beviel zou ze het aangeven, daar was ik van overtuigd.

Ik had natuurlijk een plan. Vormen die ik bij haar wilde knopen en zo vloeiend mogelijke overgangen van de een naar de andere vorm. Want ik was absoluut nog niet ervaren genoeg om te kunnen freestylen of improviseren. Maar ik wist ook dat het plan slechts een richtlijn zou zijn voor het geval dat ik niet meer wist wat te doen. Blessures, handicaps of lichaamsdelen die niet meewerken zoals je verwacht of gewend bent zijn voor een Top het perfecte middel om te leren improviseren. Een van de redenen dat ik zoveel mogelijk verschillende mensen wil knopen.

Bij Queenie viel het plan ook in duigen, maar ik raakte niet in paniek en voordat we het in de gaten hadden was er anderhalf uur verstreken sinds ik de eerste knoop om haar pols legde. Time flies when you’re having fun!

Toen ik naar huis reed kon ik concluderen dat ik tevreden was. Tijdens het knopen strafte ik mezelf in mijn hoofd niet af wanneer ik dingen fout deed of zag wat er nog allemaal ontbrak om een goede sessie neer te zetten. Queenie gaf aan dat ze het heel leuk vond, maar ik wist ook dat ik altijd in mijn achterhoofd zou blijven denken dat ze dat alleen maar uit fatsoen zei. Ik besloot meteen dat dit een probleem was dat ik helemaal zelf creëerde en waar ik mee in het reine moest zien te komen. Dat gaf rust. En Queenie leefde nog en had niet eens lakschade, dus zo slecht had ik het helemaal niet gedaan, blijkbaar!

Toen we het een aantal dagen later nog eens bespraken kwamen we lachend tot de conclusie dat het eigenlijk best raar is dat je met een collega afspreekt om vastgebonden te worden. Maar voor ons voelde het helemaal niet raar en dat is het enige dat telt.