6. Onlogisch

Onlogisch. Dat vond ik mijn nieuwe ‘hobby’ in het begin. Waarom vind ik iets leuk dat in feite tegen mijn natuur om mensen niet aan te raken ingaat? Of is dat juist hetgeen waar ik onbewust naar op zoek ben? Ik heb ooit een basiscursus ontspanningsmassage gevolgd. Ik had me bedacht dat ik het heel leuk zou vinden om mensen op deze manier een stukje ontspanning te kunnen geven. Voor sommige mensen was dat ook zo. Maar zodra het mensen waren die behoefte hadden aan een diepere en stevigere massage kon ik niets meer voor ze betekenen. Ik ben klein en dun, en dat zijn mijn spieren ook. Ik had er de kracht niet voor, al zou ik bovenop ze gaan staan. Ik leerde wel om iets minder gespannen te zijn wanneer ik iemand aanraakte. Dus dat was een voordeel. Maar het bracht me verder niets. Ik vond het al snel saai worden en de tweedehands massagetafel stond zo al rap het interieur van de Kringloopwinkel te sieren.

Dat ik ook met touw tegen het ‘aanraakprobleem’ aan zou lopen realiseerde ik me niet toen ik zelf begon met knopen. Maar het werd al snel duidelijk toen ik de tweede keer met mijn nieuw gevonden knoopvriendin ging oefenen. Dit keer had ik meer huiswerk gemaakt en snapte ik een klein beetje meer wat ik allemaal kon doen met touw. En des te meer ruimte kreeg ik in mijn hoofd om me te beseffen hoe vreemd ik het vond dat ik me zo ongemakkelijk voelde bij aanrakingen. Het ontmoedigde me achteraf een beetje. Had ik juist iets gevonden waar ik zoveel plezier aan beleefde en dan stond dit me in de weg…

Maar wat ik door de jaren heen geleerd heb over mijn overgevoeligheid: veel blootstelling aan sommige ‘triggers’ maakten dat ik minder overprikkeld raakte. Lawaai en drukte staan nog steeds bovenaan mijn gevarenlijstje. De intensiteit in hoe ik dat ervaar zal echt niet meer veranderen. Maar dat aanraken…hoe meer ik dat doe, hoe makkelijker het me afgaat. En hoe makkelijker het me afgaat, hoe meer plezier ik eraan beleef!

Knoopvriendin en ik spraken af om maandelijks samen te oefenen. Het liefst zou ik dat oefenen iedere week doen, maar we hebben beiden nog een druk leven ernaast en we wonen niet zo dicht bij elkaar. Dat we het maandelijks voor elkaar krijgen is al heel wat. Ondertussen begrijp ik dat dat voor heel veel mensen die ‘buitenshuis’ knopen zo is.

Naast het knopen op mezelf en de stoel las ik de boeken die me aangeraden werden. Evie Vane’s Better Bondage For Every Body bleek een pareltje voor mij omdat het zo goed aansluit op hoe ik touw bondage zie en beleef. En tijdens mijn autoritten van en naar mijn dagelijkse werk luisterde ik naar de Rope Podcast van Fox en Mya. We bezochten voor de eerste keer een Rope Jam – een ruimte  waar je samen met anderen naast elkaar of met elkaar kan knopen, heel gezellig!

Ik leerde zoveel en dat doe ik nog steeds. Nooit had ik gedacht dat touw niet alleen veelzijdig was in de manieren waarop je het gebruikt, maar dat het in mijn hoofd net zoveel zou losmaken. Ha ‘losmaken’, zag je wat ik daar deed? Maar hoe vaster ik knoop, hoe losser het in mijn hoofd wordt. Daarmee doel ik op gedachten en patronen die me beperken. Die me ervan weerhouden om mijn creativiteit en ideeën te durven ontplooien en daardoor nog gelukkiger te worden dan ik al ben.

Met de jaren leer ik om steeds meer maling te hebben aan hoe anderen over me denken en met het knopen is het net zo. Ik schreeuw niet van de daken dat ik dit doe, maar ik houd het zeker niet verborgen. Je weet maar nooit waar het toe kan leiden. Ik ben altijd afhankelijk van mensen hierin. Zelfs al zou ik alleen maar mezelf knopen – een kunst die binnen de bondage scene gelukkig ook steeds meer waardering krijgt – dan nog heb ik iemand in de buurt nodig die op me let om te zorgen dat het veilig blijft. “Vastgeknoopte vrouw sterft aan uitdroging omdat de veiligheidsschaar 1 centimeter te ver weg ligt” is niet bepaald een krantenkop die ik wil veroorzaken.