Voordat ik mijn eerste keer in touw zou gaan ervaren kreeg ik huiswerk. Een hele waslijst met emoties en wensen en handelingen en daaruit kon ik kiezen wat ik wilde ervaren of wat ik juist níet wilde ervaren. Angst, opwinding, schaamte, pijn, plezier, verdriet, lachen, echt alles kwam aan bod. Ik mocht aangeven wat ik hoopte dat er zou gebeuren en wat mijn verwachtingen zouden zijn. Wilde ik aangeraakt worden? En waar dan? En vooral: waar niet?
Ik had bij veel vragen geen antwoord. Omdat ik totaal geen idee had wat me te wachten stond. Ik dacht dat ik het beste met een zo open mogelijke mind set erin kon stappen en het gewoon maar te ervaren. Maar ik wist wel al zeker dat ik geen touw in mijn kruis wilde voelen. Dat ging me teveel de seksuele kant op. Ook wilde ik geen touw in mijn mond hebben want dat leek zo denigrerend. En pijn….ik hou helemaal niet van pijn. Ik kan me er ook niets bij voorstellen dat sommige mensen er wel van houden. Maar ik was tegelijkertijd ook nieuwsgierig naar mijn pijngrens…en of ik die kon verleggen.
Ik hoopte maar dat ik mijn huiswerk goed gemaakt had…
Het touw zat strak om me heen. Eerst om mijn borst en met mijn handen ter hoogte van mijn sleutelbeenderen. Het zat heel strak maar niet pijnlijk. Het gaf me een comfortabel gevoel. De touwen die om mijn gevouwen been gelegd werden zaten veel strakker. Dit deed pijn, maar het was wel draaglijk. En naarmate ik meer ingepakt werd in touw vergat ik de pijn van het touw om mijn been. Ik werd in verschillende posities bewogen waardoor mijn balans veranderde. Hierdoor drukte het touw op andere plaatsen in mijn lijf. Dat was pijnlijk, maar ik voelde ook opluchting wanneer de positie weer veranderde of touw verplaatst werd. Ik moest zien om te gaan met de pijn. En soms was het geen pijn maar zorgden bepaalde knopen ervoor dat ik moeite had met ademhalen. Ik moest me concentreren en zocht in mijn hoofd en lijf naar allerlei mogelijkheden om elk oncomfortabel gevoel weg te nemen. Spieren aanspannen of juist ontspannen. Van positie veranderen waardoor de ene pijn vervangen werd door nieuwe pijn op een andere plek. Of juist de pijn accepteren en erin berusten. Het leek wel een puzzel. Een puzzel met mijn lijf en in mijn hoofd. En in dat drukke volle hoofd van mij was geen plaats meer voor welke andere gedachte dan ook.
We hadden een zogenaamd Safe Word afgesproken. Daarmee zou ik aangeven dat alles moest stoppen, dat ik zo snel mogelijk uit het touw gehaald moest worden. De reden was niet belangrijk en het moment ook niet. Als ik me onveilig voelde, of de pijn niet meer kon verdragen of als ik in paniek zou raken. Loshalen, meteen! Desnoods door de schaar – die standaard in de buurt lag – in de touwen te zetten.
Maar ik heb het afgesproken woord nooit hoeven gebruiken. Ik gebruikte wel heel veel andere woorden die niet fatsoenlijk genoeg zijn om hier te herhalen. Als bottom blijk ik iemand te zijn die heel erg verbaal laat weten hoe ze zich voelt. Oké, so it be.