De kaartverkoop voor mijn rope jam kwam maar langzaam op gang. Dat was ook niet zo heel gek, aangezien ik het event bijna vier maanden voor de aangekondigde datum op het forum had gepost. Ik moest geduld hebben voor iets waar ik niet heel veel invloed op had. En dat is niet mijn sterkste kant. Wakker liggen en piekeren kan ik daarentegen wel heel erg goed en ik was daar dan ook regelmatig naar hartelust mee bezig.
De weken verstreken, waarbij mijn gedachten aan de rope jam varieerden van ‘komt wel goed’ tot ‘waar ben ik in hemelsnaam mee bezig?’ tot ‘ik wou dat het al achter de rug was’ en ‘ik heb er zin in!’ of ‘Er gaat vast iemand dood!’ De volledige achtbaan aan emoties onderging ik, keer op keer. Verschrikkelijk vermoeiend was het.
Uiteindelijk verkocht ik genoeg kaartjes. Niet het aantal wat ik beoogd had, maar wel het perfecte aantal, achteraf gezien. Iedereen zou genoeg ruimte hebben, maar het zou ook vol genoeg zijn om het gezellig te laten zijn.
Op de avond zelf had ik hulp van mijn vriendin. Ze bleek niet alleen ervaren in alles, maar ook gewoon de perfecte host. En verreweg de meeste gasten kwamen vaak op dit soort events of organiseerden ze zelf ook en wisten daarom precies wat er van ze verwacht werd. Goed beschouwd was dit een van de makkelijkste events die je kan organiseren. Maar ik bleef het zwaar hebben, in mijn hoofd. Ik bleef onrustig, kon er niet van genieten. De gasten welkom heten en de ‘regels van het huis’ uitleggen kreeg ik nauwelijks voor elkaar. Terwijl ik absoluut geen podiumvrees heb. Maar mijn brein was stuurloos en mijn stembanden konden het niet bijhouden. Het eerste dat ik daarom tegen iedereen zei was “I hate people.” Geen idee waar dat vandaan kwam of waar het toe moest leiden. Ik gok dat het een combinatie was van 23 andere zinnen die zich voordrongen om uitgesproken te worden. Gelukkig kon ik om mezelf lachen en het vlug achter me laten. Maar de rest van de avond…..slechts hier en daar kon ik in het moment zijn en me ontspannen. En dat was wanneer ik in gesprek was met mensen, want ik vond iedereen mateloos interessant. Daarbuiten was het een en al chaos in mijn hoofd. En dat verdween pas op het eind van de avond, toen een ontzettend lief en mooi mens vroeg of ik door haar geknoopt wilde worden.
Touw om me heen maakt me rustig, altijd. Ik had het zo nodig en was mijn rigger zo intens dankbaar voor haar aanbod om mij te knopen. En terwijl ik in de lucht hing ruimden de rest van de gasten alles op en deden de afwas. Nu ik dit opschrijf raak ik ontroerd, ik bedoel, HOE LIEF IS DAT?!?
Toen iedereen weg was besprak ik de ontzettend geslaagde avond met mijn vriendin. Ik vertelde haar over de chaos in mijn hoofd tijdens het welkomstpraatje. En op dat moment zei ze iets dat ik al eens eerder te horen gekregen had: “Je vinkte alle vakjes aan die kenmerkend zijn voor iemand met ADHD.”
Tot op dat moment gooide ik mijn soms vreemde gedrag en de chaos altijd op mijn hooggevoeligheid. Ondanks de tientallen TikToks die ik te zien kreeg over ADHD-symptomen waarin ik mezelf dan negen van de tien keer ontzettend in herkende. Maar ik vond het gewoon HSP en ja, dat heeft soms autistische of ADHD-achtige trekjes en okè, waarschijnlijk ben ik ergens wel meer neurodivers dan ik denk, maar ik kan er prima mee om gaan dus wat maakt het uit?
Maar op die avond maakte het wel degelijk iets uit. Het bleek dat ik prima iets tofs kon organiseren, ik kon er alleen niet van genieten omdat ik mezelf niet georganiseerd kreeg. Wat het dan ook is in mijn brein; ik had er echt last van. En indirect heeft touw me dat laten zien.
Toch was mijn brein iets ik waar ik me later wel druk om zou maken, eerst moest ik de dagen erna lekker nagenieten van de geslaagde avond en de geweldige foto’s die de gasten gemaakt hadden. Ik had toch maar mooi iets geflikt wat ik eerder nooit gedurfd zou hebben!
Een beter verjaardagscadeau had ik me niet kunnen wensen.