Als ik echt kon kiezen dan had ik veiligere hobbies uitgezocht. Ik ben bang om te verdrinken, dus dat ik het heerlijk vind om op een veel te duur luchtbed rivieren af te peddelen klinkt niet logisch. Ook vind ik het afschuwelijk om andere mensen pijn te doen. Dus is iemand vastbinden met de kans op verstikking, verlamming, beknelling en andere vreselijke rampen bepaald niet de weg die ik dan zou moeten bewandelen. En toch doe ik het. Ingecalculeerd risico, of ‘passend binnen je risicoprofiel’ noemen ze het dan. Net als autorijden. Statistisch gezien erg gevaarlijk en toch ben ik er minimaal anderhalf uur per dag mee bezig.
Uiteraard probeer ik zoveel mogelijk gevaar te vermijden in mijn bondage. Nooit je model alleen laten, veiligheidsschaar in de aanslag. Geen touw om de nek, zelfs niet losjes. Opletten met voorwerpen in de buurt waar je je lelijk aan kan bezeren wanneer je jezelf niet op kan vangen met je armen. Kleine tinteling of verminderd gevoel in het topje van je pink? Alles loshalen, meteen. Spontaan iemand van de grond tillen omdat er toevallig een dakbalk of ander soort suspensiepunt aanwezig is? Hell no! Mij niet gezien. Beetje drank of drugs in het spel? Jammer dan, maar het feestje gaat niet door. Slechte communicatie voor, tijdens en na het knopen kan ook funest zijn. Liever heb ik dat men piept bij elk pijntje of vreemd gevoel dan wanneer men probeert stoer te zijn door in stilte de pijn te verbijten. Sowieso; laten merken hoe iets voelt is precies de feedback die ik op heel veel vlakken nodig heb.
En dan is er die beruchte Takate Kote – TK in het kort – of Box Tie. Deze knoophouding, waarbij de handen op de rug gebonden worden en de ellebogen gebogen zijn, ziet er het meest bekend uit en spreekt het meest tot de verbeelding wanneer men aan bondage denkt. Met de houding zelf is niet zoveel mis, maar doordat de bovenarmen gedraaid zijn komen bepaalde zenuwbanen meer naar buiten te liggen. En als daar strak touw overheen loopt is de kans heel groot dat de zenuw afgekneld wordt, met mogelijk hele nare gevolgen. Iets dat je niet meteen hoeft te merken en absoluut iets dat ik wil voorkomen, zeker in het huidige stadium van mijn leerproces.
En zo zijn er nog een paar punten op het lichaam waar je extra voorzichtig mee wil zijn.
Knopen of constructies die onverwacht losschieten of zichzelf nog vaster snoeren, allemaal zaken die akelig uit kunnen pakken. En dan zou ik nog bijna mezelf als risicofactor vergeten: in dit beginstadium ben ik schijnbaar het meest voorzichtig. Maar daarna komt er een periode dat ik dènk dat ik het wel een beetje onder de knie heb terwijl ik nog blind ben voor de gevaren waar ik me door gebrek aan ervaring nog niet bewust van ben. Ik hoop van harte dat ik dan wijs genoeg ben om er goed doorheen te komen…
Overigens, als je op zoek gaat naar shibari-afbeeldingen dan kom je die Takate Kote best vaak tegen. Voor elke foto zijn er dan slechts twee opties: het model en/of de rigger hebben geen flauw benul waar ze mee bezig zijn, of ze zijn juist heel ervaren en weten precies wat ze zelf aankunnen en wat de ander aankan. Je kan niet altijd aan de foto zien van welk scenario er sprake is.
Oh, vergeet ik bijna de mentale en emotionele veiligheid: al hangt of zit mijn model in de perfecte “Niets Kan Misgaan-Knoop”, wanneer iemand zich niet veilig voelt op welk vlak dan ook, dan IS het niet veilig. Uitknopen, klaar. Mag je nog van geluk spreken wanneer je model niet flauwvalt met alle gevolgen van dien. Pffff, kan ik niet gewoon breien als hobby hebben?